จดหมายเปิดผนึกฉบับที่ 26
เจ้าความคิด

            เจ้าความคิดเอ๋ย ฉันไม่กลัวแกอีกต่อไปแล้ว ซ้ำยังหมดความเชื่อถือกับมายารูปที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ฉันไม่ไหวหวั่นกับเรื่องสมมุติ ไม่ว่าจะถูกเรียกว่าเป็นสิ่งใด ถ้าเข้ามาผุดขึ้นในใจฉันอีก ฉันจะมองดูแกอย่างไม่คาดสายตา ถ้ามีสิ่งอื่นที่น่าสนใจกว่าฉันจะละสายตาอย่างไม่แยแส เพราะแกเป็นเพียงเศษเสี้ยวของความพลั้งเผลอ เป็นเพียงเมล็ดพันธุ์ที่รอน้ำ เป็นตะเกียงที่รอน้ำมัน เป็นแสงสว่างที่รอคอยรอยแยกของผนัง เป็นน้ำฝนที่รอรูรั่วของหลังคา เจ้าความคิดแกไม่อาจเติบโตในใจที่ไม่มีอาหารหล่อเลี้ยง แกจะมาหรือจะไป ฉันก็จะไม่ผลักไส ไม่ใฝ่หา ข้อมูลของความคิดไม่มีประโยชน์อะไรกับใจที่ไม่รอคอยสิ่งใด
            เมื่อยังปรารถนาชีวิต ชีวิตย่อมปรารถนาลมหายใจ และลมหายใจนั้นจับต้องได้ที่ปลายจมูก มีอยู่จริงเมื่อท้องพองออกและแฟบลง อยู่เป็นเพื่อนได้ทุกยาม ทุกขณะทุกข์ทุกขณะสุข ทุกขณะจิตแม้คิด หรือเผลอ

           
           

หน้า  1   2  3   4