(จดหมายเปิดผนึกฉบับที่ 21)
แม้รู้ว่าต้องผิดหวัง แต่ก็หยุดความหวังไม่ได้
แต่เราเองก็ยังหวังอยู่ เรายังเปิดประตูทั้งห้าบานที่รับเอา รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส รับเอาอาหารบำรุงเลี้ยงใจ จะทำอย่างไรได้ เพราะธรรมชาติของใจนั้นไร้เจ้านาย ไม่มีเจ้าของ เป็นอิสระไม่อยู่ใต้บังคับควบคุมของใคร จับไม่อยู่ หยุดไม่ไหว กวัดแกว่ง ซัดส่ายอย่างสายลมนอกฤดูกาล ไร้โมงยาม ไร้ทิศทาง ไม่อาจคาดคะเน
คงต้องปล่อยใจไปตามแต่ใจ เพราะใจไม่มีเจ้าของและไม่จำนนต่อใครโดยง่าย ยิ่งควบคุมก็ยิ่งดีดดิ้น ไล่ต้อนไล่จับก็ป่วยการ เหนื่อยเปล่า
เพราะใจมีหน้าที่คิด
และชีวิตก็มีหน้าที่ผิดหวัง
เป้ สีน้ำ
