จดหมายเปิดผนึกฉบับที่ 17
ฉันคือคนรักของคุณ
ความจริงเรื่องนี้มันนานมาแล้ว เคยว่าจะไม่จดจำไว้ในใจนานเกินไป ไม่หาประโยชน์จากความรู้สึกที่ปวดร้าว ด้วยบทกวี บันทึก หรือบทเพลง โดยไม่ต้องการให้แรงกดดัน ประมวลขึ้นเป็นบทเพลงรักที่แสนเศร้า หรือบทกวีที่อ้างว้างของดวงใจซึ่งไร้ที่วาง
มันไม่จำเป็น การทบทวนถึงสิ่งที่สูญเสียหลุดลอยไปไม่ใช่เรื่องสนุก ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเจ็บปวดซ้ำสองกับการกลับมานั่งทบทวนเรื่องเก่า
ฉันคิดว่าฉันลืมเรื่องราวนั้นได้ แต่อย่างไรเธอก็คงอยู่ในใจ อย่างวางเฉย หวั่นไหว หรือคอยยินดีอยู่อย่างลับๆ
ไม่มีใครลืมรักครั้งแรก
002166
25-09-50
