(จดหมายเปิดผนึกฉบับที่ 17)
ยี่สิบปียังไม่สาย เป็นสำนวนจีน ฉันคิดตามว่าเป็นไปได้ไหม อย่างไร กับการรอคอยคนรัก เพื่อยืนยันอีกครั้งให้เธอเชื่อว่าความรักนั้นมีจริง เพราะว่าวันนั้นฉันดูเป็นผู้ชายที่ไม่น่าเชื่อถือและไม่มีสิทธิ์กล่าวยืนยัน เพื่อสานเยื่อใยที่แหว่งโหว่
แต่วันนี้ยังมีเธออยู่ในใจ เธอมีอนาคตตามศักยภาพของตัวเธอ เธอมีความสามารถที่ฉันเคารพ เธอมีวิถีชีวิตของเธอ
ฉันก็เป็นเช่นเดียวกันนั้นและคิด(เอาเองในใจ)ว่า ความรู้สึกของเราคงไม่ต่างกัน แม้ไม่เห็นกันแต่เราคิดถึงกัน ไม่ได้ยินเสียงกัน แต่พอรู้ความเป็นไปของกัน
คนเราคงต้องมีช่วงเวลาแบบนี้บ้าง ได้นั่งนึกทบทวนเรื่องราวชีวิตที่ประทับอยู่ในใจส่วนลึก ไม่มีเหตุผลใดใดทั้งนั้นที่จะหยุดคิด ไม่กลัวความเจ็บช้ำจะตื่นขึ้นมาตอกย้ำซ้ำเติม มันผ่านไปแล้ว เรามองเห็นแล้ว และเราก็เข้าใจชีวิต
