|
จดหมายเปิดผนึก ฉบับที่ 1 คงจะมีสักวันหนึ่ง
สักเวลาหนึ่ง วันนี้คนส่วนใหญ่ไม่ได้นั่งลงจับปากาเขียนจดหมาย
จ่าหน้า ซองด้วยลายมือ ติดแสตมป์ด้วยน้ำลายจากปลายลิ้น แล้วหย่อนลงตู้
ไปรษณีย์ ต่อจากนั้นเราก็คำนวณเวลาที่จดหมายเดินทางไป
สู่ผู้รับตามระยะทางบนหน้าซองจดหมาย และรอเวลารับจดหมาย ตอบกลับ ตามระยะทาง
ใกล้ - ไกลนั้น " ฉันคิดถึงเธอ ความรู้สึกที่อัดอั้น ถ่ายทอดสู่ตัวอักษรได้มากกว่าการพูดคุย การอ่านริมฝีปาก ใบหน้า และท่าทาง บอกความหมาย หรือนัยที่ซ่อนลึกข้างในไม่ได้เท่าการเขียน เราทุกคน ต่างมีส่วนผลักดัน หมุนโลกนี้ให้เร็วขึ้น แรงเหวี่ยงนั้นสั่นสะเทือนไปสู่ทุกสิ่งรอบด้าน และย้อนกลับมาสู่ตัวเอง |
|||
|
|||
