จดหมาย ฉบับที่ 1

         เราอาจมองสายน้ำอันขุ่นมัวนี้ด้วยความรู้สึกวางเฉย หากไม่เคย ลงเล่น - อาบ ในวันที่น้ำยังใส

         เราสื่อสารผ่านเครื่องมือที่รวดเร็วจนเป็นเรื่องธรรมดา ในวันที่มีแต่ความเร่งรีบ แค่กดปุ่มก็ได้ยินเสียง แค่คลิกก็เห็นภาพ เราเริ่มเคยชินจนรู้สึกว่ายังช้าเกินไปด้วยซ้ำ ความหมายของการรอคอยหายไป ความอดทนต่อการสื่อสารได้ถูกตัดขาดไปแล้วด้วยเครื่องมือสมัยใหม่

         ความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ความอาทร ความปรารถนาดีที่ใสสะอาด ก็ผ่านไปเช่นสายน้ำนั้น เมื่อเรามองย้อนกลับ บางครั้งนึกเสียดายคุณค่าทางจิตใจที่มนุษย์มีให้กัน และนึกเหยียดหยามเครื่องมือที่เราใช้กันอยู่

         ทำอย่างไรดี เราต่างตกอยู่ใต้แรงโน้มถ่วง และแรงเหวี่ยงที่ไม่มีท่าทีว่าจะอ่อนแรงลงเลย

         เราจะปล่อยให้สายน้ำขุ่นข้นต่อไปหรือโหยหาน้ำใส เราจะจำนนต่อเครื่องมือในอนาคต โดยปิดบัง อำพราง ซ่อนเร้นตัวตน เราจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่เราสื่อสารไหม?

         เราจะกลับมาดูดวงใจดั้งเดิมที่ผ่องใสหรือเปล่า หรือยื่นน้ำดื่มให้ผู้กระหายโดยเจือยาพิษลงไป หรือฉุดเขาขึ้นมาจากน้ำ เพื่อจะถีบให้ตกจากเรืออีกครั้ง

         มนุษย์ใช้กรงดักหนูที่โหยอาหาร ด้วยเพียงเศษขนมปัง หลอกปลาโดยเกี่ยวเหยื่อไว้ที่ปลายเบ็ต โอบล้อมจับมันทั้งแม่น้ำด้วยตาข่ายแห บำรุงเลี้ยงสัตว์ด้วยอาหารเพื่อจะเชือดมันในวันที่โตได้ขนาด

หน้า 1 หน้า 3