เราอาจมองสายน้ำอันขุ่นมัวนี้ด้วยความรู้สึกวางเฉย
หากไม่เคย ลงเล่น - อาบ ในวันที่น้ำยังใส
เราสื่อสารผ่านเครื่องมือที่รวดเร็วจนเป็นเรื่องธรรมดา
ในวันที่มีแต่ความเร่งรีบ แค่กดปุ่มก็ได้ยินเสียง แค่คลิกก็เห็นภาพ
เราเริ่มเคยชินจนรู้สึกว่ายังช้าเกินไปด้วยซ้ำ ความหมายของการรอคอยหายไป
ความอดทนต่อการสื่อสารได้ถูกตัดขาดไปแล้วด้วยเครื่องมือสมัยใหม่
ความรู้สึกที่ลึกซึ้ง
ความอาทร ความปรารถนาดีที่ใสสะอาด ก็ผ่านไปเช่นสายน้ำนั้น เมื่อเรามองย้อนกลับ
บางครั้งนึกเสียดายคุณค่าทางจิตใจที่มนุษย์มีให้กัน และนึกเหยียดหยามเครื่องมือที่เราใช้กันอยู่
ทำอย่างไรดี
เราต่างตกอยู่ใต้แรงโน้มถ่วง และแรงเหวี่ยงที่ไม่มีท่าทีว่าจะอ่อนแรงลงเลย
เราจะปล่อยให้สายน้ำขุ่นข้นต่อไปหรือโหยหาน้ำใส
เราจะจำนนต่อเครื่องมือในอนาคต โดยปิดบัง อำพราง ซ่อนเร้นตัวตน เราจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่เราสื่อสารไหม?
เราจะกลับมาดูดวงใจดั้งเดิมที่ผ่องใสหรือเปล่า
หรือยื่นน้ำดื่มให้ผู้กระหายโดยเจือยาพิษลงไป หรือฉุดเขาขึ้นมาจากน้ำ
เพื่อจะถีบให้ตกจากเรืออีกครั้ง
มนุษย์ใช้กรงดักหนูที่โหยอาหาร
ด้วยเพียงเศษขนมปัง หลอกปลาโดยเกี่ยวเหยื่อไว้ที่ปลายเบ็ต โอบล้อมจับมันทั้งแม่น้ำด้วยตาข่ายแห
บำรุงเลี้ยงสัตว์ด้วยอาหารเพื่อจะเชือดมันในวันที่โตได้ขนาด
|