จดหมายเปิดผนึกฉบับที่ 14

วันที่เรือออกจากฝั่ง

      ฉันอดไม่ได้ที่จะไม่มองลงมา ทุกครั้งที่ขับรถข้ามสะพานแม่น้ำท่าจีน       เพราะว่าเบื้องล่างนั้นคือสายน้ำแห่งความทรงจำ คือสายน้ำที่บันทึก
ชีวิตของฉันไว้ คือสายน้ำผู้เก็บรักษาภาพความงามที่ฉันเคยสัมผัส
คือสายน้ำแห่งชีวิตและความฝัน
      จินตนาการถึงการล่องเรือ โลดแล่นขึ้นในใจประหนึ่งพันธสัญญาของ
ชีวิตที่รอการสะสาง แรงปรารถนาเร่งเร้าและเร่งรัดเวลา...เมื่อใดฉันจะ
ได้ล่องแม่น้ำสายนี้เสียที

      ความทรงจำในวัยเด็กนั้นยากจะลืมเลือน
      แม่น้ำช่างกว้างใหญ่และการเดินทางก็แสนยาวไกล ในวัยที่ช่างจดจำ
ทุกสิ่งที่เห็นจึงสำคัญและมีความหมาย สองฝั่งแม่น้ำชวนฉันตั้งคำถาม
มากมายตลอดเส้นทาง