|
...พี่เป้คะ
เมื่อยี่สิบปีที่แล้วพี่ยังคงจำหญิงสาวพิการคนหนึ่งที่พี่เขียนจดหมายถึงและให้หนังสือบทกวี "กล้วยและใบตอง" ได้ไหมคะ แม้วันนี้ไม่มีเธอแล้ว เชื่อว่าหากจิตวิญญาณของมนุษย์ที่สิ้นรูปไปแล้วแปรเปลี่ยนเป็นพลังงานได้จริง และถ้าพลังงานนั้นยังคงอยู่ไม่ไปไหน.... หลังจากเธอได้รับจดหมายของพี่ไม่นาน เธอเข้าผ่าตัดจากนั้นเธอไม่สามารถสื่อสารด้วยคำพูดได้อีกเลย สิ่งเดียวที่เธอทำได้ในเวลานั้น คือการเฝ้ามองหนังสือที่มีจดหมายของพี่คั่นบทกวีที่เธอชอบเอาไว้ เราให้เธอติดตัวไปด้วย ขอบคุณมากนะคะที่พี่ทำให้ช่วงเวลาสุดท้ายของเธอสงบสุขไม่ทุรนทุราย หลังจากนั้นได้แต่เฝ้าคิดว่าไม่วันใดวันนึงจะต้องได้พบพี่เพื่อบอกเล่าเรื่องของเธอ เข้าไปในblogของพี่โจน จันได เห็นพี่ที่นั่น ขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับสิ่งดีๆที่พี่ได้กระทำอย่างสมำเสมอต่อเพื่อนมนุษย์ ความสุขสงบที่พี่เคยถ่ายทอดให้กับเธอผู้นั้น วันนี้ยังคงอยู่และสามารถรับรู้ได้อยู่เสมอแม้เห็นเพียงแค่ชื่อ "เป้ สีน้ำ"
เคารพไม่เสื่อมคลาย
น้องสาวของเธอผู้นั้น |
จดหมายจาก
babybug
29-04-2010 / 08:37:29 |
|