สูญเสีย

สวัสดีค่ะพี่เป้ ห่างหายไปนานหลายปีในการที่จะเขียนจดหมายถึงใครสักคน เมื่อเปิดเข้ามาดู wep นี้แล้วรู้สึกทำให้อยากเขียนขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง หนูก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เรียนศิลปะ ตอนนี้ก็ย่างก้าวเข้าปีที่ 7 แล้วค่ะ ปีนี้เป็นปีแห่งการสูญเสียที่มหาศาลที่สุดของหนู เลยรู้สึกว่าตัวเองเริ่มที่จะท้อแล้วเหมือนกัน แต่หนูต้องคิดว่ายังมีอีกหลายคนที่ยังแย่กว่าหนู หนูยังไม่ควรที่จะท้อใช่มั้ยค่ะพี่เป้ หนูควรที่จะระบายความรู้สึกเหล่านั้นลงบนกระดาษ หรือเฟรมใช่มั้ยคะ อาจจะช่วยหนูได้บ้าง หนูอยากได้กำลังใจดีๆเป็นบทความสั้น ๆ เพื่อให้ตัวเองไม่รู้สึกว่าตอนนี้กำลังอยู่เพียงลำพัง ขอบคุณมากค่ะ หนูเจน จดหมายจาก หนูเจน 20-04-2007 / 10:43:17

ตอบจดหมาย   ...ถึงเจน ทุกคนย่อมมีช่วงเวลาของชีวิตที่ท้อแท้ อ่อนแรง และไร้หวัง เรารู้สึกอ่อนล้าได้ แต่อย่าหมดหวัง... เรารู้สึกท้อแท้ได้ แต่อย่าท้อถอย... ทุกชีวิตย่อมผ่านช่วงเวลาของการตรวจสอบ เพื่อจิตใจที่เข้มแข็งกว่า เข้าใจมากกว่า ยอมรับ ได้มากกว่า เธอยังมีเวลาเรียนรู้ชีวิต โดยไม่จำเป็นต้องลบ เรื่องราวในอดีตออกไปจากใจ จดจำในด้านดี ที่เสริมส่งให้มีวันนี้ ขอบคุณในด้านร้ายที่ทำให้ เราเข้มแข็งขึ้น ที่ทำให้เราตาสว่างกับความจริง ที่ผ่านมาในชีวิต แม้จะปรารถนาหรือไม่ก็ตาม พบเพื่อเรียนรู้....... ชีวิตเคลื่อนไหวไปตามเข็มนาฬิกาของดวงอาทิตย์ เมื่อยอมรับในทุกสิ่งที่ไม่พึงใจได้ ใจก็จะอ่อนโยนขึ้น หัวใจจะเข้มแข็งและมั่นคง อย่านำศิลปะมาเป็นทางออก ศิลปะมีเพื่อขัดเกลาจิตใจ ไม่ใช่เครื่องรองรับอารมณ์ หรือปลดปล่อยความทุกข์ เพราะศิลปะจะไม่ให้ในสิ่งที่เธอร้องขอ นอกจากเธอจะทำด้วยจิตใจที่มั่นคง ด้วยศรัทธา และไม่มุ่งหวัง ขอให้แสงอาทิตย์สาดส่องถึงจิตใจเธอ เพื่อขัดเกลา และให้พลังแก่เธอต่อสู้ชีวิตต่อไป ด้วยความปรารถนาดี     .........................................    เป้ สีน้ำ วันที่ 25-04-2007 เวลา05:51:38

All contents © copyright 2002 - 2006 peseenam.com, All rights reserved.
สงวนลิขสิทธ์ตามพระราชบัญญัติ โดย เป้ สีน้ำ