 |
...จดหมายฉบับที่ 4
ถึงคุณเป้ สีน้ำ
ฉบับที่แล้วถามไปรู้สึกว่าได้รับคำตอบที่มากเกินกว่าที่คาดหมาย
ทั้งยังไม่ทำให้คุณเหนื่อยจนเกินไปเมื่อทบวนจากที่คุณตอบมา
เรายังคุยเรื่องเดียวกันอยู่ใช่มั้ย
ทุกครั้งที่ก้มหน้าอ่านหนังสือเสมือนว่ากำลังสนทธาโต้ตอบกับผู้เขียน
หากอ่านไปคิดไปบางครั้งก็ขัดแย้ง ไม่เห็นด้วย
แต่ก็ดีใจที่ได้คุยกับผู้เขียนผ่านตัวหนังสือ
ที่คุณบอกว่าวิธีคิดของนักเขียนที่เราอ่านมักเข้ามาครอบคลุม
มีอิทธิพล จะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม นั้นคือความจริง เราอ่านเรื่องสั้น
นิยายก็อดที่อยากจะเป็นอยากจะเป็นอยากใช้ชีวิตแบบนั้น
ใส่อารมณ์ร่วมลงไป บางครั้งน้ำตาไหล หัวเราะ เศร้า ปลุกเร้าอารมณ์ให้พริ้วไหว
เสียงดนตรีก็เช่นกัน หรือคุณคิดเห็นกับเรื่องว่าอย่างไร
ดนตรีดลใจนำพาจิตวิญญาณของคนให้เข้าไปพบมิติใหม่
พบความรื่นรมณ์ กระตุ้นความรู้สึก บางครั้งใจเราก็ดำดิ่ง
หากเคยพักสงบฝ่ายวิญญาณผ่านการร้องเพลง
ท่วงทำนองดนตรีกับภาพเขียน มันมีจังหวะที่คล้ายคลึงกัน
บอกแหล่งที่มา หรือดูเป็นสากลได้
กลับมาที่งานเขียนช่างมีอิทธิพลต่อผู้อ่านถึงเพียงนี้
สร้างนามธรรมผ่านตัวหนังสือเข้าสู่ห่วงแห่งจิตนาการ
ให้คนอ่านคิดเป็นภาพตามเป็นเรื่องราว ส่งผลต่อค่านิยมคน
หนังสือที่คุณประทับใจมีเล่มไหนบ้าง จะได้หามาอ่าน
ปล.กลับไปอ่านฉบับที่ 1 ที่เคยถามเรื่อง ที่บอกว่า
ความบันดาลใจในการทำงานศิลปะนั้น...อยู่เหนือทุกสิ่ง
ก่อนที่จะมีแรงบันดาลใจได้ต้องมีสิ่งเร้าก่อนมั้ย
ถ้าไม่ใจอยากทำ จะสร้างแรงบันดาลใจจากสิ่งใดให้อยากทำ |
| จดหมายจาก
กิยา ดอง
24-12-2002 / 04:22:44 |
|
ตอบจดหมาย 