คิดถึง

สวัสดียามเช้าค่ะครู

หายไปนานด้วยการทำตัวเป็นคนตัวเล็กๆ ในเมืองใหญ่ หลอกตัวเองด้วยหน้าที่การงานและสังคมที่มี เหนื่อยขาดใจในแต่ละวันแล้วบอกตนเองก่อนนอนว่านี่คือความสำเร็จของชีวิต การได้รับการยอมรับจากกลุ่มคนที่แวดล้อมคือชัยชนะในหน้าที่การงาน หลงลืมคนข้างหลังรวมทั้งเพื่อนฝูงแล้วบอกว่านี่คุ้มแล้วกับการแลกให้ได้มาซึ่งสิ่งตอบแทนที่คุ้มค่า หลังจากนั้นแล้วค่อยมาทดแทนสิ่งที่ขาดหายไปในห้วงเวลาภายหลังโดยไม่คำนึงว่าบางทีอาจจะช้าเกินไป

กว่าจะรู้ตัวก็เหนื่อยก็ล้าเกินไปเสียแล้ว นั่งดู web site ของครูแล้วได้ความรู้สึกผ่อนคลาย ได้อ่านจดหมายเปิดผนึก(ฉบับที่๑)ก็เห็นว่าจริงตามนั้นเช่นกัน สองเดือนหลังมานี้เข้ามาดู web บ่อยขึ้น เขียนจดหมายอีเลคโทรนิคหาตนเองทุกอาทิตย์เพื่อทบทวนตัวตนในรอบสัปดาห์ เพื่อสอบถามค้นหาความเป็นมนุษย์ที่หลงเหลือในตัวตน ส่งจดหมายดังกล่าวไปให้เพื่อนสนิทๆ ที่เจอกันทุกวันโดยไม่ได้พูดคุย ไม่รับโทรศัพท์ หรือไม่อาจร่วมสังสรรค์สนุกสนานด้วย เป็นโรคของคนเมืองที่เอาเปลือกจากความเหนื่อยล้าของหน้าที่การงานมาเป็นตัวอ้าง

ทยอยทำในสิ่งที่เรียกความเป็นตัวตนของตนเองกลับคืน นั่งคิดทบทวนตัวเอง เขียนและพูดคุยกับตนเอง สิ่งดีๆ เหล่านี้อาจจะมาจากผลของการที่ไปตามทางที่เลือกจนถึงระยะหนึ่งแล้วรู้สึกตัวว่าเราเลือกผิด ด้วยปัญหาหรืออุปสรรคหรือความล่องลอยไม่มีตัวตนก็ตามที แต่หลายอย่างที่ครูได้ทำแม้ว่ามากด้วยเทคโนโลยีตามคำครหาแต่ช่วยย่นย่อการสัมผัสถึงความรู้สึกของความห่วงใยในความเป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้รวดเร็วขึ้นเพื่อแข่งขันกับด้านลบของตัวตนที่ถูกเร่งเร้าด้วยเทคโนโลยีเช่นกันก็ถือเป็นการเติบโตที่ต้องปรับตัวตามกาลสมัย นับเป็นเรื่องที่ควรส่งเสริมสนับสนุนและเป็นกำลังใจให้

ทำให้ชีวิตในวันนี้ไม่ได้เหงาเกินไปเพราะพอจะรู้ว่าหาเพื่อนเพื่อที่จะคุยถึงตัวตนที่แท้จริงของเราได้จากที่ไหน ขอบคุณในน้ำใจสาธารณะและสักวันอาจจะมีผลพลอยได้เป็นภาพวาดดี กลับมาฝากให้ครูวิจารณ์

คิดถึงค่ะ
ก้อย

จดหมายจาก อริสา 21-12-2002 / 02:22:48

ตอบจดหมาย
...ถึงอริสา

ก้อย…คิดถึงเธอเช่นกัน
( กรุณาอ่านซ้ำ )

เป้ สีน้ำ

.........................................
เป้ สีน้ำ วันที่ 23-12-2002 เวลา01:11:35