คนพาณิชย์ศิลป์

...ผม................... เป็นเด็กซึ่งครั้งนึงเคยมี อุดมการณ์ วิถีการทำงานตั้งมั่นในความซื่อ สัตย์ สุจริต เหมือนการถ่ายทอดความรู้สึก ผ่านปลายภู่กัน ลงบนวัสดุที่รองรับ ซึ่งทุก ๆ ครั้งที่จรด มันลงไป ผมสังเกตุว่า มันไม่เหมือน เดิมเลยแม้ครั้งเดียว ทุกครั้งที่วัยเปลี่ยนไป ทุกครั้งที่ภาระเปลี่ยนไป ทุกครั้งที่หลายสิ่ง เปลี่ยนไป และทุกครั้งที่กิเลสเปลี่ยนไป ผมกล้าที่บอกว่าตอนนี้ ผมตั้งใจทำงาน ศิลปะ เนื่องจากปัจจัยที่เปลี่ยนไป มันเหนื่อยเหลือเกิน จิตใจด้านในมันบอก แต่อย่างน้อย ผมก็ยังนำเสนองานที่มี คุณภาพ และ วาดเส้นสายให้โลกใบนี้ มีงานของผมไปแฝงตัวอยู่ แต่อาจดูมัน จะขาดคุณธรรมไปบ้าง เพราะถ้าผมอด อยาก ผมก็จะไม่ได้อยู่คู่กับศิลปะ จดหมายจาก โม่ 05-06-2005 / 01:22:14

ตอบจดหมาย   แค่รักในศิลปะก็น่าชื่นชมแล้ว ส่วนจะนำมาเป็นอาชีพหรือไม่ ขึ้นอยู่กับองค์ประกอบหลายอย่าง อยู่ที่ว่าเราจะรักงานศิลปะมากแค่ไหน คุณธรรมไม่ได้ ขาดหายไปเพราะการขายงาน หากเราสร้างสรรค์ด้วยความซื่อสัตย์ต่อตัวเอง หากว่าเรารักมันมากเกินกว่าที่จะทำเป็นอาชีพ ก็คงต้องเจ็บปวดบ้างเมื่อต้องขายไป     .........................................    เป้ สีน้ำ วันที่ 22-06-2005 เวลา02:38:43

All contents © copyright 2002 - 2006 peseenam.com, All rights reserved.
สงวนลิขสิทธ์ตามพระราชบัญญัติ โดย เป้ สีน้ำ