จดหมายเปิดผนึกฉบับที่ 25 (หน้า2)

            สายน้ำยังคงไหลไปนิ่งๆ ทอดเงาสะท้อนของพุ่มไม้ชายฝั่ง และก้อนเมฆเป็นภาพกลับหัวให้ดูต่อไป ประหนึ่งว่าบนฝั่งและชายน้ำเป็นสิ่งเดียวกัน
            สายลมหวนกลับมาพูดซ้ำเบาๆ แม้ไม่มีใครฟัง
            “ เธอคือฉัน ฉันคือเธอ ”

            เอาล่ะ ! ชีวิตไม่สามารถนิยามได้ด้วยความคิด นอกจากหาคำตอบได้จากการใช้ชีวิต
            หากฉันได้คำตอบแล้วจะกลับมาตอบคำถามใต้ร่มลานสะเดา
            เป็นคำมั่นที่ไร้ลายลักษณ์อักษร เขาสัญญาเอาไว้ในใจ
            เขาละทิ้งครอบครัว และครอบครัวก็ละทิ้งเขา ต่างฝ่ายต่างโดดเดี่ยว และต่างไร้อิสรภาพ
            ปัญญาเกิดขึ้นเมื่อพร้อมด้วยองค์ประกอบ
            สายน้ำนั้นไม่คอยท่า และไม่อยากให้ผู้ใดเสียเวลารอคอยคำตอบอันเลื่อนลอย