(จดหมายเปิดผนึกฉบับที่ 24 หน้า 4)
ตั้งแต่เช้าตรู่จนบ่ายคล้อย มันยังคงงกงัน งุ่มง่าม กระวนกระวาย เป็นทุกข์อยู่กับการดิ้นรนเพื่อพ้นทุกข์
กระจกใสเป็นเครื่องกีดขวาง
แต่ความดิ้นรนเป็นสิ่งปิดกั้นที่ทำให้มองไม่เห็นทางออก
มันหันไปมองด้านทิศตะวันออกครั้งหนึ่ง แล้วหันไปมองทิศตรงข้าม เหลียวหลังอยู่อีกครั้ง สองครั้ง แล้วตีปีกเป็นวงกลม เพิ่มรัศมีการบินให้กว้างมากกว่าเดิม แล้วทำซ้ำราวกับว่านี่คือโอกาสสุดท้าย
มันรวบรวมพละกำลังเท่าที่มีทั้งหมด กระพือปีกให้แรงและเร็วกว่าที่เคยทำมา เพิ่มระยะทางให้มากที่สุดเท่าที่จะมีพื้นที่บิน
