(จดหมายเปิดผนึกฉบับที่ 20)
การทรมานตนกดข่มใจเป็นวิธีที่ปลอดภัย ใจที่ไร้อารมณ์ใดใด ย่อมไม่นำทุกข์มาให้
โลกภายนอกของเธอ จึงมีเพียงภาพฝัน
โลกภายในของฉัน จึงเป็นเพียงภาพลวงตา ไมตรีเริ่มต้น แล้วเดินสู่อุโมงค์ที่ขุดไม่ถึงทางออก
บทลงโทษนั้นยาวนานกว่าที่คาดคิด รุนแรงเกินประเมินประมาณ แผ่นดินที่แยกแตกยากเกินจะสมาน ประตูเขื่อนพังทลายยากปิดกั้นน้ำ ไฟที่ลุกลามทุ่งนั้นยากจะดับ เชื้อโรคที่แพร่ในอากาศนั้นยากควบคุม
คลื่นที่ก่อตัวอยู่ไกลลิบนั้นน่าหวาดหวั่น
ความเงียบในนาทีที่ปลอดเสียงนั้นมีอันตราย
โทสะประชัน ปะทะ ประจัญ ดั่งเสียงก้องในหุบเหว
คือบทลงโทษอันไม่สิ้นสุดที่สะท้อนกลับคืนจุดกำเนิด
เป้ สีน้ำ
