จดหมาย ฉบับที่ 2

จดหมายเปิดผนึก ฉบับที่ 2

        เป็นความจริงที่ว่า... คนไม่สามารถอยู่กับการรอคอยได้ตลอดเวลา
      ต่อเมื่อวันเวลาว่างเปล่าเราจึงรู้ว่ายังต้องการข่าวสาร

          ฉันระมัดระวังทุกตัวอักษรที่ถูกเรียงร้อย ระวังทุกประโยคที่สื่อสารออกไป ความรับผิดชอบต่อการเขียนเหนี่ยวรั้งเวลาไว้ได้ เหมือนงานไม้อันประณีตถูกทำอย่างบรรจง หนึ่งเซนติเมตรที่ขาดและเกินอาจทำให้เก้าอี้นั้นเสียรูปทรง กระดาษทรายหยาบและละเอียดถูกเรียงลำดับขัดเกลา

          จดหมายคือการพูดคุยที่เงียบที่สุด เราจึงต้องอยู่โดยลำพังและเป็นอิสระ สมุดบันทึกที่มั่นใจว่าไม่ถูกแอบอ่านจะจรดปากกาลงได้อย่างสนิทใจ
         ระยะเวลาอันสั้นแต่การพูดคุยยืดยาว นาทีที่รวดเร็วซ่อนความหมายเชื่องช้า อยากให้กลับไปทบทวนข้อความข้างตู้ไปรษณีย์ ' บทสนทนาของตัวอักษร สื่อสารความคิด ความเข้าใจ และมิตรภาพ ' ขอจงมั่นใจและเชื่อตามนั้น

         เมื่อบานประตูเปิดแล้ว เราจะเข้าหรือออกไม่มีสิ่งใดกั้นขวาง ไม่มีใครทักท้วง ทวงถามถึงนามจริงหรือนามแฝง หากเราคิดได้ว่ามิตรภาพนั้นเติบโตด้วยอิสรภาพ และความไว้วางใจจำเป็นต้องใช้เวลา
         บ้านย่อมมีรั้วกั้น บางทีเราก็เกาะขอบรั้วคุยกับผู้ผ่านทาง เราจะทักทายกันข้างถนน ในบ้าน นอกบ้าน ริมระเบียง นอกชาน เฉลียง ห้องรับแขก หรือห้องนอน ขึ้นอยู่กับความไว้วางใจและไมตรี ผลที่ได้รับมาจากการได้ให้

         โลกใหญ่ขึ้นตัวเราก็เล็กลง แผ่นดินอันไพศาลไม่มีที่ยืนที่เป็นของเราเอง ถนนมากสายทำให้ง่ายต่อการหลงทาง แขกเหรื่อมากหน้าแต่จดจำได้เพียงบางคน

หน้า2