(จดหมายเปิดผนึกฉบับที่ 18)
เธอคงต้องตอบตัวเองว่า สิ่งใดที่ทำให้ตัดสินใจที่จะร่วมชีวิตกัน
สิ่งใดดึงดูดบุคคลทั้งสองให้ได้พูดจาทักทายกันในวันแรก สิ่งใดที่ทำให้เขาและเธอนัดพบกัน มองตากัน เปิดเผยความรู้สึกที่อยู่ภายในใจ พากันจูงมือเข้าสู่ประตูชีวิตร่วมกัน
จะด้วยเหตุใด ฉันไม่ทราบได้ และไม่รู้ถึงความรู้สึกที่อยู่ก้นบึ้งในใจนั้น
ฉันนิ่งเงียบ และคิดในใจ
เหตุใดทำให้คนเบื่อหน่ายและชิงชังต่อกัน เพื่อนเธอไม่ใช่คนแรกที่เกิดปัญหานี้ เพื่อนผู้หญิงที่ฉันรู้จักหลายคนมีลูกเป็นของตัวเองกันคนละคน แต่ไร้สามี พวกเธอต้องเป็นทั้งพ่อและแม่ในคนเดียวกัน
ฉันตั้งใจฟังด้วยใจเป็นกลาง พลางบ่นว่า ทำไมไม่ดูให้ดีก่อน เธอออกรับแทน ก็ใครจะไปรู้เล่า? หมายความว่าพ้นไปจากความรับผิดชอบของคนสองคน หรือปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตา
