ใครเล่าจะฉุดรั้งหัวใจที่เปี่ยมฝันไม่ให้มุ่งไปข้างหน้า
ลูกธนูที่ถูกรั้งจนเต็มเหนี่ยวจะไม่พุ่งไปข้างหน้าได้อย่างไร
เวลานี้ ปโยชนม์พร้อมแล้วที่จะเคลื่อนตัวออกจากฝั่ง... ไปสู่ความฝันของเธอ

            เพิ่งเมื่อวานนี้เองมิใช่หรือ ที่ฉันเห็นเธออยู่บนคานที่อยุธยา สวยสล้าง งามตา ประหนึ่งงานประติมากรรมที่ยิ่งใหญ่

            แม้ว่าในวันนั้น เธอยังดูทรุดโทรมอ่อนล้า ดังคนแรมทางที่ทรุดตัวลงบนฝั่งอย่างอ่อนแรง

            ความรักหรือไรที่นำพาเธอมา...สู่ความฝันและปรารถนาอันบรรเจิดในวันนี้

            ความฝันและปรารถนาที่กาลเวลาไม่สามารถแปรเปลี่ยนให้เป็นอื่นใดได้อีก

คงความรักนั่นเอง ที่ช่วยถนอมรักษาปรารถนาอันมั่นคงนั้นของเธอไว้ ไม่ให้ระเหระหน และรอคอยต่อไปอย่างไร้ความหวัง

            ดวงใจแห่งรัก ฉุดรั้งเธอมาจากการฉีกทึ้งด้วยน้ำมือของผู้ที่ไม่รู้คุณค่า และคิดว่าเธอเป็นแค่เศษไม้ที่มีราคา เศษไม้ที่อาจเป็นได้แค่เพียงเฟอร์นิเจอร์สวยหรูในเคหสถานของผู้มีอันจะกิน

            และเธอก็ช่างเข้มแข็ง เหมือนหญิงสาวที่เด็ดเดี่ยวและมั่นคงต่อปรารถนาและความรักของตนเอง

เป็นหญิงสาวที่สัตย์ซื่อต่อหน้าที่ และกล้าหาญที่จะต้านทานกระแสการเปลี่ยนแปลงอันเชี่ยวกรากที่พัดพาทุกสิ่งให้มลายหาย

แต่ไม่ใช่เธอ…ปโยชนม์

            ความรักของเธอมั่นคงงามสง่า ดุจเดียวกับความยิ่งใหญ่ของตัวเธอเอง

และด้วยความรัก ความสดชื่นมีชีวิตชีวาจึงหวนคืนสู่เธอในวันนี้

            วันที่ไม้กระดานทุกชิ้นถูกขัดเกลาจนเงางาม เอี่ยมอ่อง ลบรอยหมองเศร้าแห่งการรอคอยอันยาวนานไปจนหมดสิ้น

            บัดนี้ใบหน้าของเธอแช่มชื่น ประดุจรอยยิ้มหวานของสาวน้อยผู้เริงร่า ผู้ซึ่งไม่มีสิ่งใดทำให้หวั่นไหวได้อีกต่อไปแล้ว

            ความรักนำพาเธอมา และกำลังจะนำพาเธอออกไปจากฝั่งที่เฝ้ารอ
            เพื่อมุ่งหน้าไปสู่ความฝัน...ที่เธอแสวงหา

พฤศจิกายน 2545