เพื่อนในป่า

หมาหายอาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย

แต่สำหรับผม มันช่างหนักหนาสาหัส ผมปักหลักตามหาต่ออีกหนึ่งเดือน บอกกับตัวเองเสมอก่อนนอนว่า 'ฉันจะตามหาแกจนกว่าจะเจอ'

สำหรับผมกับถนนในเชียงใหม่ หลับตาก็นึกภาพออก ตรอกซอกซอยที่เวียนซ้ำย่ำจนทะลุปรุโปร่ง

กรุงเทพ-เชียงใหม่ ขับรถขึ้น-ลงเป็นว่าเล่น

ยังหวังอยู่ในใจลึกๆเสมอว่า สักวันต้องเจอ ฝากบอกเพื่อนๆพี่ๆที่เชียงใหม่ ให้ช่วยเป็นหูเป็นตายามใช้ถนนหนทาง

แกอยู่ไหนนะเบี้ย?

เพื่อนในป่าของฉัน เราจะมีโอกาสไปอยู่ในป่าด้วยกันอีกไหมหนอ...

bea4 (28K)

เบี้ยคุ้นเคยกับการเดินทาง มันสามารถติดตามผมไปทุกหนแห่งโดยไม่ต้องใช้สายจูง ทั้งลงเรือ ขึ้นรถไฟ ไปทะเล เที่ยวป่าเขา มันไปมาแล้วทุกที่

เบี้ยกับผมเดินทางโดยรถไฟไปเชียงใหม่ตั้งแต่ปี 2538 พนักงานบนรถไฟจำมันได้ดี เราไปกันทุกปี บางปีไปถึงสองสามหน จนถึงปี 2542

เวลาเข้าป่า เบี้ยจะแหวกทางนำหน้า ผมเดินตามหลังอย่างไม่กังวลงูเงี้ยวเขี้ยวขอ

มันมักนอนเฝ้าต้นทางให้ขณะผมวาดรูป

เป็นยามระวังภัยให้ยามค่ำคืน เห่าส่งสัญญาณเตือนภัยอย่างเชื่อถือได้ ไม่ใช่ชนิดหมาเห่าใบตองแห้ง

วีรกรรมมากมาย เล่าไปเหมือนเยินยอกันเกินกว่าเหตุ เราชอบเดินเล่นในป่ายามเช้าตรู่ และตอนบ่ายเคยวิ่งหนีงูตัวใหญ่ด้วยกันมาแล้ว ในแบบที่เขาเรียกว่าวิ่งป่าราบ

[หน้า1] [หน้า2] [หน้า3] หน้า4 [หน้า5] [หน้า6]